Van tijd tot tijd beleven we een eureka moment, van yes what a great find! Het speelse Lovenhoek was er lang geleden zo eentje, maar pas op Lovenhoek want het Olens Broek komt dik in de buurt! Het is vroeg ’s ochtends, het eerste lentezonnetje doet zijn best en met de wilde eenden die over ons hoofd vliegen, voelt het na 100 meter al helemaal goed aan. We zijn uit de drukte en volgen het tempo van de rustig meanderende Kleine Nete. Op de horizon tekenen de achtbaancontouren van een verlaten Bobbejaanland zich af...
[OPGELET] Het mooiste stukje vlonderpad loopt door waardevol broedgebied en wordt afgesloten tussen 15maart en 1 juli zodat de vogels ongestoord op hun ei kunnen zitten.
Een solitaire kajakker komt rustig voorbij gepeddeld en wordt hartelijk begroet door Anna en Robin wanneer we aan de oevers van de Kleine Nete komen. De Neet moet recentelijk stevig overstroomd zijn getuige de grote plassen en hoog-afgetekende modderlijn – dat zal later ook nog heel duidelijk worden. De meisjes genieten van het kleverige modderbad tot als Anna plots een wolfspin ziet. Zonder verpinken pakt ze de spin in haar hand, houdt ze ze voor haar gezicht om ze vervolgens een lief kusje te geven. Robin die enorm veel schrik heeft van spinnen kunnen we niet meer tegenhouden en maakt zich zo snel mogelijk uit de voeten. Nature vs nurture, we zijn er nog niet uit 😊
Ondertussen kruisen we een groep doorweekte, met modder besmeurde vogelaars die ons waarschuwen voor het overstroomd gebied “zonder hoge botten is het niet te doen”! Een andere groep wandelaars keert op vogelaars’ advies terug maar voor ons des te meer een reden om het te proberen. Omi en Saar hebben botten, Pie heeft botinnen, de meisjes hebben Pie. We omarmen het risico en gaan voorbij het waarschuwingsbord. Tien stappen verder wordt het al duidelijk. Het water staat tot de rand van het vlonderpad en een beetje verder wordt het een “infinity”-vlonderpad, het vlonderpad eindigt in een groot meer. De laarzenrand van Omi en Saar houdt stand, Papapie geniet van een ijskoude voetendouche met twee giechelende meisjes op de rug.
We komen uit op een verborgen, bemost, vlonderpad dat zich prachtig doorheen het met zwart water ondergestroomd elzenbroekbros slingert. Anna springt van eiland tot eiland, Robin kirt, wij genieten, onze doorzetting wordt rijkelijk beloond. Na het vlonderpad volgt plots een heidestuk en enkele salamanderpoelen, bij de laatste is er een mooi uitzichts/snackbankje, in de verte storen de windmolens niet. We houden onze snackjes nog even bij want over 500 meter is er een vogelkijkhut alwaar we rijkelijk aperitieven met zicht op de blauwe reiger en waterskiënde eenden.
Doorheen de open weiden doorklieft een rosbruin torenvalkwijfje de lucht. Hier zou een kleurrijk bloementapijt in de lente een unieke ervaring zijn, nu nog iets te vroeg, we komen in april terug piepen! Anna breekt een pluim van het prachtriet af en kietelt ons (tot vervelens toe 😉) in onze gezichten. We zien in de verte rode peddels doorheen het landschap voorbijglijden en komen terug aan de Kleine Nete . We stappen zo op ons dood gemak terug naar de auto. Natte schoenen en sokken worden in de koffer uitgegooid en we zijn allemaal fier dat we het gevaar getrotseerd hebben!
PRAKTISCH:
Afstand: 3,33 km (gemakkelijk uit te breiden door verder de Kleine Nete te volgen, over te steken en richting Galgenberg en Snepkensvijver te wandelen)
Toegankelijkheid: laarzen in natte seizoenen onontbeerlijk – niet buggyproof
Parkeren: Roerdompstraat 2, 2250 Olen
Redenen om erheen te gaan: everglades-achtig vlonderpad, rustig kabbelende Kleine Nete, speels voor de kinderen, veel verschillende stukjes (broekbos, hooiland, heide)
Horeca: Café De Nete en proef zeker de Nethe Tripel!
Seizoenstip: Dit is met lichte voorkeur een topgebied voor vroege lente en volle zomer.
Route: Volg deze keer zeker de gpx om er midden in te starten! Download onderstaande gpx en gebruik Gaia gps voor iOS/Android