Zijn we het verleerd? Willen Anna en Robin nog wel mee? Vindt Theo de draagzak leuk… Veel vragen na een verhuis en een derde kanjer op de wereld te zetten. Maar de goesting is groot wanneer we vrijdagavond vragen aan Anna en Robin of ze nog eens zin hebben in een oldschool Wandelgoesting. Er brandt blijkbaar een vuur diep in ons. Op naar de Mosselgoren waar we verrast worden door een gevarieerd landschap van poelen, bloemenrijke graslanden met brede orchis (sorry boswachteropleiding 😉) en een prachtig vlonderpad door een authentiek stuk moeras. Vlak naast De Mosselgoren ligt het oudste Natuurreservaat van Vlaanderen – de Zegge – dat enkel op reservatie met een gids toegankelijk is. Hier krijg je the next best thing, maar dan helemaal vrij op eigen tempo. Aanrader voor de vroege zomermaanden!
We rijden via het kanaal Bocholt Herentals verder weg van de beschaving om halt te houden onder een ijzeren brug met houten latten. Het ratelend geluid van fietsende passanten doet de meisjes naar boven spurten in plaats van naar de werkelijke start. We hebben ondertussen geleerd dat je in het begin van de wandeling gewoon mee moet gaan met hun flow. Onze geduldsbatterijen zitten gelukkig bomvol na enkele maanden zonder. We zijn hier om van elkaar in de natuur te genieten, hoe lang het ook mag duren – de meisjes hoogstwaarschijnlijk voor de grote hoeveelheid lekkere snackjes.
Het is rustig in de Mosselgoren, we zijn de enige geparkeerde auto. We wandelen al appelsnackend het gebied binnen.
Anna en Robin lopen door de verschillende hoge grassen die glanzend bloemen in tinten van geel, rood, oranje en wit. We strelen er Gladiator-gewijs met onze handen door. We kijken naar de verschillende vlinders, springen opzij voor helikopter-libellen, ruiken aan de vele bloemen en volgen de overvliegende blauwe reiger in de grijsblauwe lucht. Na 500m slenterend observeren, zitten beide dames op papapaard, het deert me niet. Theo is stilzwijgend aan het genieten – als hij honger krijgt zullen we het wel horen.
We komen in een natter stuk en slingeren door de dichtbegroeide rietgroene paadjes. Op verschillende plekken is het pad niets meer dan een strook gemaaid door het manshoge riet. We kunnen niets meer zien maar horen langs alle kanten de vogels die zich in het riet en de poelen rondom verschuilen. Papa schiet Anna te hulp wanneer het kriebeleffect van het hoge gras en de overwoekering te veel wordt voor haar sandalentenen (gesloten schoenen kunnen handig zijn). Theo begint – een echte man zijnde – plots heel hard te honger-wenen. We houden halt in het riet voor een zomerse picknick met kersen, wafels, nectarines en afhankelijk van de leeftijd veel water of borstmelk. Na de obligatoire ‘Theo voor de eerste keer in de natuur’ shoot, stappen we richting het langverwachte vlonderpad.
De meisjes spurten over het oneindige vlonderpad. Ze dansen, giechelen en zoeken naar kikkers. Energie voor tien, wat is de magie van vlonderpaden op kinderen toch. Al begrijpen Saar en ik het deze keer zeker wel. De vlonder zweeft door het moeras waar de hoge grassen, pluizen en bloemen over de rand vallen om ons als eerste te begroeten. Terwijl ik Anna zo hard mogelijk ronddraai over het moeras, lekt Robin haar zoveelste kniewond af na een vlonderpadcrash op een antislipstrook. We laten de kleine kikkertjes terug los, passeren een vervallen boerderij en houden een laatste snackpauze aan een grote vijver met de resterende wafels en Babybellekes. Het logo van Wandelgoesting is een kievit met laarsjes aan. Plots horen we het wulpse geluid van een kievit. We speuren de horizon af en spotten de oh zo typerend slagende wit-zwarte vleugels van de kievit. Alsof hij het weet komt hij ‘airshowgewijs’ dichterbij gevlogen om ons te groeten. Anna roept “papa die heeft laarsjes aan”! Saar en ik kijken elkaar verliefd in de ogen. Wat een kievit op de taart. Saar maakt een mooie veldbloemenkrans die we als geluksbrenger aan de achteruitkijkspiegel hangen in de wagen. Dit was een wandelgoesting pur sang. Dank u Theo voor de draagzakrust.
PRAKTISCH:
Afstand: 3,69 km (gemakkelijk uit te breiden door de wandelgoesting in het Olens Broek te combineren met deze)
Toegankelijkheid: laarzen in natte seizoenen onontbeerlijk – niet buggyproof
Parkeren: Gebeunt 5, 2440 Geel
Redenen om erheen te gaan: moerasvlonderpad, alleen op de wereld in een rustig stuk oud natuur, kans op veel vogels, speels voor de kinderen, veel verschillende stukjes (hoog riet, bloemenrijk grasland)
Horeca: Café De Nete en proef zeker de Nethe Tripel!
Seizoenstip: Dit is met voorkeur een topgebied voor de late lente en volle zomer.
Route: Volg deze keer zeker de gpx om er midden in te starten! Download onderstaande gpx en gebruik Gaia gps voor iOS/Android