Driewerf hoezee! Wat voor een spetterend wandelgeluk hebben we deze natte lente tussen de gietende lentebuien door mogen ervaren met onze bende van vijf. Geflankeerd door familie en vrienden die zo zot zijn om onvoorwaardelijk elke keer weer mee met ons op schok te gaan, hebben we drie van de mooiste lentegebieden uit de Kempen herontdekt. Natte voeten, modderschaatsen, geurende bloesems, kikkers vangen, scheve schouders, hoe-lang-nog-vragen … gevolgd door dat dik verdiend tripeltje in het zonneke of de warmte van een Leuvense stoof … is dit de simpele magie van voor wat hoort wat?
Voor ons zijn Het Merkske, Lovenhoek en het Zwart Water echte voorzomer klassiekers. Het opsnuiven van de frisse groene geur, het volgen van meanderende riviertjes over vlonders en brugjes, elkaar vooruit helpen bij overstroomde stukken wandelpad, uitkijken naar broedende vogels en luisteren naar de prachtige zang van een nachtegaal, lenteboeketjes maken met fluitenkruid en meiklokjes, … Deze drie wandelingen zijn stuk voor stuk afwisselend en speels genoeg om de kinderen enthousiast van start tot einde te krijgen zonder al te veel gezeur en gesleur. Een grote groep kinderen, een warm zonneke en lekkere snackjes helpen natuurlijk ook altijd!
Het Merkske
9u40, we komen als eerste aan. Het is 6 graden, grijze dreigende lucht en de wind snijdt. Niemand wil naar buiten. Is dit lente? Ons geliefkoosd Café in Holland met spek en ei uit de pan is op jaarlijkse vakantie en we hebben het geniale B-plan om in een veld hotdogs te eten en biertjes te drinken na de wandeling in het zogezegde zonneke. Hoe gaan we ons opwarmen? Met een leuk deuntje van Bakermat uit de koffer schallend proberen we iedereen warm te maken voor dit avontuur. Gewapend met mutsen en sjaals steken we de grensweg over en komen we in het Pinksterbloemengrasland van het Merkske. Aan het eerste vee-poortje blijven enkele botten van de kleinsten in de diepe modder steken. Alle hens aan dek, mooi om zien hoe iedereen elkaar helpt en de groep waaiert uit. In de verte hoor ik de grote kinderen schaterlachen en ik aanschouw nog net hoe Eliah zijn botten lekker laat vollopen in het midden van een gigantische plas. We zijn 300m ver van de 4.3km, het is ijskoud en de eerste modder en waterslachtoffers zijn gevallen… dit wordt interessant.
Wonder boven wonder weent er geen enkel (stappend) kind... meer nog, we kunnen de grotere kinderen niet volgen en sturen Sissi als enige volwassene mee in de voorhoede. De rest van de oudjes volgt het verkennend en uitschuivend tempo van de kleinsten. We proberen ondertussen met slecht gsm-bereik Annelies en familie bij de groep te krijgen. Korte background: Annelies had hubris-gewijs gestuurd dat ze te vroeg ging zijn en dus voor iedereen koffiekoeken ging halen, maar stond dan op een foute parking zonder bereik😊 Terwijl we wachten in een bloemrijk graslandje om Annelies te laten aansluiten, gebeurt het onwaarschijnlijke. De eerste zonnestralen raken onze gezichten, zou het? Peter Fil werpt Theo in volle blijdschap de lucht in en de vrouwtjes pakken het ervan. Voor de zoveelste keer gaan we weer geluk hebben. In de volle zon alleen in de natuur omdat niemand dacht dat het goed ging worden. Ideaal.
Al vlonderend lopen we naar het eerste snackbankje waar we onze jaarlijkse wedstrijd kikkervangen houden. Ik vang aan de lopende band kikkers en deel ze één voor één aan de kinderen uit om vervolgens om de paar minuten een luide gil vanaf de mama-bank te horen opstijgen. Hilarisch. We zetten voort en balanceren van de ene houtschijf naar de andere door een modderig bos. We komen aan in een prachtig bloemrijk grasland waarbij de grashalmen mijmerend dansen in de lichte wind. Spijtig genoeg vliegen mijn geliefde oranjetipjes (vlinders) dit jaar nog niet tussen de bloemen. We springen en spelen op een berg van maaisel, we snuiven van de bloesems en zetten koers naar ons geliefd Café de Koffer. Hot dogs!
We vleien ons neer in een veld met zicht op een groot ven waar wulpse kievitten (pee-wit) baltsen en ik steek het gasbrandertje aan. De hotdogs warmen op, de kids krijgen pierenbloed,, de glaasjes bubbels uitgeschonken en de Kempisch Vuur tripeltjes ontkurkt. We zingen voor Theo zijn verjaardag en genieten van het zonnetje op ons gezicht. Theo krijgt een tweedehands go-cart cadeau en alle kinderen duwen elkaar door de modder en de plassen. Forest school 2.0. We keken en zagen dat het goed was!
Voor alle praktische info, check: https://www.wandelgoesting.be/post/vernieuwde-magie-in-de-verbazingwekkende-vallei-van-het-merkske-hoogstraten
Lovenhoek
We kunnen het niet genoeg zeggen. Lovenhoek, hoe beroemd ook als Wandeling van Het Jaar slaat elke keer weer wandelgoesting-nagels met koppen en heeft alles wat een kind maar dromen kan. Stapstronken, modderpoelen, kikkers, bloemen, grazende Galloways en slingerende vlonderpaadjes inclusief spannende brugjes. Je reist hier terug in de oude boerentijd en krijgt op een stevige 5km een prachtig voorbeeld voorgeschoteld van hoe gemengd natuurbeheer een enorme meerwaarde kan zijn voor landschap en biodiversiteit. Voor de kleinste stappers is een verkorting mogelijk om dit pareltje in 4km op te snuiven.
We krijgen volgend bericht mee vanuit Toerisme Kempen: “Zoals jullie aangeven gaat het in de Lovenhoek inderdaad ploeteren zijn, maar volgens de vrijwilligers van Natuurpunt zijn er geen stukken zijn afgezet. Laarzen zijn wel een must…” Deze boodschap sturen we vriendelijk door naar onze mede-slachtoffers van dienst. 9u30, we zijn de enige auto’s aan de start (dank u zogezegde slechtweer-voorspelling), de ochtendmist trekt stilaan op. Ik weet dat we na 100m het natste stuk van de wandeling indraaien en inwendig grinnikend ben ik benieuwd hoe de groep dit zal verteren als ik in de verte de waterweerspiegeling zie. Sommige deelnemers hebben de memo van de botten duidelijk niet ontvangen 😊
De beekvallei stelt niet teleur, direct avontuur! Zo overstroomd heb ik het hier nog nooit geweten. Om aan het eerste brugje over de meanderende Molenbeek te geraken, waden we ons door een stromende watermassa. Zwangere vrouwen met tweelingen worden vriendelijk overgezet en sportschoenen gaan onverbiddelijk in het water met opgerolde broekspijpen. Ik bedenk me dat ik de wandeling ook in omgekeerde richting had kunnen gidsen maar dan hadden we veel te lang op dit leuke begin moeten wachten, zou echt zonde zijn.
De vlonderpaadjes, plassen en brugjes trekken de kinderen vanzelf vooruit. We spoken in een dichtgegroeid en aangeplant dennenbosje. Robin en co klauteren op omgevallen pinussen, we snacken in een prachtig hersteld heidelandschap en zetten in de volle zon koers richting het oude boerderijtje (verkorting) terwijl we hommels verzorgen en heerlijk ruikende lenteboeketjes maken van fluitekruid, vergeet-me-nietjes en witte dovenetel. Mountainbikers worden gecheerlead met floshen paarse seringen. Terwijl we in de beek kikkers vangen komen twee mooie paarden voorbij gegaloppeerd. Er is hier altijd zo veel te beleven. We trekken aan de karavaan, het zijn de laatste loodjes wanneer de eerste lentedruppels ons bedrizzelen op de laatste 500m. We warmen op in de auto op de 10minuten durende rit naar brasserie ‘In de Wandeling’ waar we ons laten verwennen met koude tripels, lekkere ribbetjes en kinderen die genieten van de leuke en mooie buitenspeeltuin. Het is maar één keer mami haar 35ste verjaardag toch?!
Voor alle praktische info, check: https://www.wandelgoesting.be/post/lovenhoek
Zwart Water
Onze liefde voor de Kempische natuurparels valt moeilijk te ontkennen. Jaarlijks ontdekken we hier samen met een bijzondere hutsepot van vrienden het weelderige Zwart Water dat ook zeer in trek is als broedplaats voor speciale vogels – maar die zijn natuurlijk al gaan vliegen bij het horen van onze luidruchtig kwakende heidekikkers. Eindigen doen we hier steeds in de Boskantien, zo’n typisch simpel en vriendelijk Kempisch eetcafé in de natuur waar we ons vakantiegevoel vanop de wandeling zorgeloos kunnen verderzetten en we de kinderen met geen stokken in de auto krijgen… Eenvoudige en speelse topper voor een zonnige lente of zomerdag! Buiten de onbestaande parkeerplek aan de start, daar mogen ze iets aan doen!
Het frisse groen en de bloemblaadjes van de voorjaarsbloeiers komen piepen en strelen onze neuzen met een heerlijk lentegeurtje terwijl het brommend geluid van de Herentalsesteenweg achter ons wegvalt. Het plezier volgt snel na een eerste spurtje om ter snelst tot de ‘hoogste’ Kempische Heuvelrug-berg en het overbruggen van een rij grote stapstronken. We vangen een eerste glimp op de blinkende Zwarte parel geflankeerd met felle fuchsia vingerhoedraketten en houden halt voor een druk verzochte snackpauze in een strategisch geplaatste vogelkijkhut. Appelcake, koeken, komkommer, tomaatjes, alles moet eraan geloven.
Met volle batterijen lopen we via een groter pad langs het water en organiseren we onze jaarlijkse 100m kinderspurt. De kindervakbond moppert: “Dat is saai… als wij dat doen dan moeten de papa’s dat ook doen”. Jaaa vallen de mama’s bij en ze doen er nog schepje bovenop: “De papa’s moeten spurten terwijl ze alle kinderen meedragen op de rug!” Weifelend twijfelend schuifelen de papa’s naar de start en worden de kinderen opgeladen. De wandelrugzakpapa’s zijn duidelijk in het voordeel wanneer het startschot wordt gegeven. Iedereen hoopt op een magistrale papacrash in het stof maar de kuitjes houden stand en lachend haalt iedereen de finish, buiten Pierre, die heeft het “even” moeilijk 😊
Het is warm op het zand en het zonneke omarmt ons. Is de eerste echte voorzomer dan eindelijk begonnen? In een verwilderd tuintje van een illegaal weekendhuisje lokt de zoete geur van meiklokjes de kinderen en laten de mama’s hun creatieve bloemschikkunsten de vrije loop. Kroontjes en boeketjes gaan mee naar het einde en worden ceremonieel in vaasjes gestopt op café. We kijken naar onze klok. De boskantien gaat over een kwartier open, we hebben dorst, honger en veel goesting om eindelijk eens met een frisse tripel in het zonneke te kunnen zitten. Currahee!
Voor alle praktische info, check: https://www.wandelgoesting.be/post/samen-zwerven-aan-het-zwart-water-en-de-boskantien-kasterlee
Comentários